In deze periode lijkt het wel of mijn zintuigen meer openstaan dan anders. Alsof de zachte kleuren van de lente meer binnenkomen dan al die voorgaande jaren. Alsof alle zachtheid van mensen mij veel directer raakt. Zoals de titel van een film die ik ooit zag: “Kan door huid heen.” Nu ben ik sowieso al gevoelig voor de schoonheid van het dagelijkse, maar in deze periode – nu zoveel stil staat – ervaar ik het nog sterker; hoe mooi alles is.
En uit die koppige schoonheid, tegen alles in, haal ik ook moed en vertrouwen.
Ik denk deze weken vaak aan dit gedicht van Corja Menken-Bekius:
Vertrouwen
Ik zie haar eerste bloei
nog op het kale hout
en vraag bezorgd
vanwaar die vroege groei
de nachten nog zo koud
de boom zegt niets
maar bloeit mij aan
alsof haar zachte kracht
de strengste vorsten
zal weerstaan
ook deze nacht
Bovenstaande foto maakte ik vorige week tijdens een wandeling in de stille avond. De wind blies nog een lente-gevoel. De boom bloeide mij aan. En ik werd zacht vanbinnen, omdat zoveel zo mooi is. En ik me hoopvol voelde en vervuld. Deze tijd brengt veel ellende en verdriet en zorg. Maar misschien ook licht en sensitiviteit voor al die mooie dingen die ik normaal zo vaak over het hoofd zag. En ik hoop eigenlijk dat ik dat vast kan houden, ook als alles weer gaat draaien.
Kim Magnée-de Berg