Alles is heimwee
wolken en water
alles is heimwee
naar vroeger – naar later
vroeger is over
later – een ster
gisteren is oud
en morgen nog ver
Dit dichtte Toon Hermans, en zijn woorden raken me nu meer dan ooit.
Ik ben geestelijk verzorger in een verpleeghuis in Rotterdam. Ik heb heimwee naar vroeger: toen ik mensen kon bezoeken zonder mondmaskers en toen corona alleen nog een krans van licht om een zonverduistering was. En ook verlang ik naar later; als deze crisisperiode achter de rug is. Als we troost kunnen zoeken bij elkaar, onze wonden kunnen likken, en voorzichtig weer vooruit durven kijken.
Maar nu zitten we middenin de storm. Ons huis is hard geraakt. Iedere dag worden er nieuwe mensen ziek, zowel bewoners als medewerkers. Zieke bewoners worden naar een geïsoleerde afdeling in een ander huis gebracht. We treuren om de eerste overledenen. Er is onzekerheid, er is eenzaamheid en verwarring. Maar ook af en toe een klein lichtpuntje als mensen lijken op te knappen. En bovenal: er wordt keihard gewerkt.
Ik maak een diepe buiging alle zorgmedewerkers die op de vloer staan, zij zijn onze lichtjes op de weg.
Dit gedicht is geschreven door mijn collega geestelijk verzorger Remy Jacobs en is voor alle zorgmedewerkers.
Je bent een licht op de weg
Het kleinste licht
ontstoken aan een sterke bron
geeft oneindig meer
richting en troost.
Gericht op vandaag,
voorzichtig kijkend naar morgen
geen woord teveel
daden die het doen.
Soms door een nacht
van angst en verdriet,
onmachtig en hulpeloos
maar in die nacht het kleinste licht.
Dat jij mag zijn
voor wie het wil
dat kleinste licht
en wij houden zicht.
Mirjam van Esschoten