Dat wat doorgaat II
Het is alweer een aantal maanden geleden dat ik het Wondertje van mijn zus hier introduceerde. Ondanks de chaos en de onrust die corona in de samenleving, onze hoofden en levens bracht, is er ook zoveel verder gegaan. Nu de cijfers en berichtgeving weer somberder worden denk ik weer aan Wondertje. Ze is hard gegroeid, de afgelopen maanden. Ze heeft aan haar moeders handen en salontafel haar eerste stapjes gezet en ook bij opa en oma thuis tijgert ze in razend tempo van hal naar keuken. Ze probeert zich te uiten, slaakt kreetjes en richt haar blik steeds meer naar de dingen om haar heen. De tompouce van tante verandert in iets eetbaars om te scoren, maar toch zijn vooral de bewegingen van haar moeder belangrijk.
Ik denk er over na en weer verwonder ik mij. Hoe natuurlijk is het voor Wondertje om haar blik op de wereld rondom haar te richten. Het gebeurt ineens gewoon. Ze is niet langer de kleine baby, langs wie de dagen voorbij glijden. Ze maakt de wereld dichtbij haar steeds meer een beetje mee en ze doet op haar manier haar best om het te ontdekken en te volgen. Verwonderd over Wondertje knuffel ik haar. Oké, ze groeit als kool, maar ik hoop ergens ook dat haar opgroeien een proces van rust zal zijn. Dat evenwicht haar groot zal brengen en ze in liefde straks groot zal zijn. Dat ze dan ook, hoe de tijd er dan ook uit zal zien, de mensen, zoals ze nu al doet, blij zal maken door te zijn wie zij is. Maar voor nu hoop ik dat ze nog even klein zal zijn, onwetend van de onrust en het leed van de wereld van vandaag.
Marleen Eijkelboom