Liedje van hoop: ‘Mercy’ van Max Richter

 

Wat zou het leven zonder muziek zijn? Leeg, plat, kil.
Maarten Luther zei: ‘Muziek is de beste lafenis voor een bedroefd mens, zodat zijn hart weer verkwikt en versterkt wordt. Zij is ook een middel , om de mensen zachter en ingetogener te maken.’
Deze treffende typering is helemaal van toepassing op dit nummer van Max Richter. Nee, ingewikkelde muziek is het niet: een piano en een viool, waarbij de piano de bodem is waaruit de vioolpartij opbloeit. Deze bloem kleurt naar het leven, in al z’n facetten. Deze bloem geurt naar verwondering en verlangen, maar ook naar verdriet en gemis. Maar die pijn wordt vervolgens weer verzacht door de wonderschone tonen, die inderdaad zachter en ingetogener maken.
De prachtige clip van Yulia Mahr mag ook niet onvermeld blijven. Het begint met een zwerm duiven bij het ochtendgloren. Ze vliegen boven een metropool (is het New York?), die we in vogelperspectief zien. Maar dan komt de camera tussen de mensen, met name bij hen, die de metro nemen. Eigenlijk is het een soort kleine ‘mozaïekfilm’, waarbij we allerlei mensen zien, maar ook hun gedachten, hun verleden, hun vechten tegen de slaap. Deze verhalen lijken los van elkaar te staan, maar het zijn allemaal mensenverhalen. Mensen, die zo verschillend kunnen zijn, maar toch allemaal dezelfde kleur bloed door hun aderen hebben stromen.
De clip eindigt dan weer met die zwerm duiven, nu in de avondschemering. Het leek zomaar een dag, uit een miljoenenstad. Maar daarin is ieder mens, ieder verhaal, van unieke waarde.
In muziek en clip wordt niet gesproken. Er wordt niet gezongen. Terwijl het nummer afkomstig is van het album ‘Voices’! Maar door de piano, de viool en de beelden heen hoorde ik een stem. Die van de genade. Die van de aanvaarding. Als lafenis, verkwikking en versterking.

 

Kees van den Berg, dominee van de Pauluskerk