Ik denk dat ik zou schrijven
Over hoe mooi elke dag
Over liefde, terwijl, of juist omdat ik het niet snap
Er zijn van die liedjes die me altijd weer oppeppen. Wanneer ik somber ben of het even niet meer zie zitten. Dit liedje van Maaike Ouboter is daar een van. Als ik het hoor en het zachtjes meezing, zie ik het weer: hoe mooi elke dag, hoe wonderlijk de liefde en hoeveel kleine dingen die een wereld aan schoonheid meedragen: weerzien, Wilmink, fluitekruid.
Ik luister het vaak, dit nummer, ook in deze tijd. En vandaag viel me dit zinnetje ineens op, in de opsomming van al die mooie dingen van het leven, klinkt dan opeens: ‘hoeveel er nog te huilen valt’… Zo raak gezien vind ik het, dat ook al die dingen waar we tranen om vergieten zo kostbaar zijn. En dat ze horen bij alle redenen om van het leven te houden. Ondanks alles, of beter: met alles. Die dingen waar ik om huil, vertellen mij hoe vooral ook hoe mooi het is, het leven. En die tranen, die in deze tijd regelmatig achter mijn ogen prikken, mogen tevoorschijn komen, want ze zijn een geschenk in dit mooie leven. Zo vertelt ook dit oude verhaal:
God had medelijden met Adam en Eva omdat ze beiden zo’n spijt hadden van hun daad. Hij vergaf hen en zei tot hen: “Mijn arme kinderen. Ik heb jullie geoordeeld, en veroordeeld tot verbanning uit de tuin van Eden, waar jullie zo gelukkig waren. Nu zullen jullie je gaan bevinden op een plaats waar de ellenden groot zijn en de rampen vele. En toch, desondanks, onthoudt dat ik jullie niet in de steek laat en dat ik van jullie blijf houden. En omdat jullie leven zo bitter zal zijn bied ik jullie een van de juwelen uit mijn schatkist: de traan. Wanneer de pijn op zijn grootst is, jullie geest in rouw, dan zullen jullie ogen huilen en jullie ellende zal dragelijker zijn. Zo zullen jullie vertroosting vinden”. Nauwelijks had God gesproken of de tranen stroomden over de wangen van Adam en Eva en vielen op de aarde. Adam en Eva lieten deze erfenis na aan hun kinderen en nakomelingen tot het einde der tijden; het vermogen om tranen te vergieten.
Laten we blijven huilen, blijven zingen, het leven blijven omarmen.
Kim Magnee